Satu akibat daripada pembaharuan besar sistem perdagangan pelepasan Kesatuan Eropah pada tahun 2023 ialah industri intensif tenaga (EII) akhirnya akan terdedah sepenuhnya kepada penetapan harga karbon. Secara teorinya, EII tertakluk kepada penetapan harga karbon tetapi dalam praktiknya mereka telah menerima elaun percuma untuk melindungi mereka daripada harga karbon dan melindungi mereka daripada persaingan asing yang tidak tertakluk kepada penetapan harga karbon (dan untuk mengelakkan apa yang dipanggil 'kebocoran karbon'). Elaun percuma yang diperuntukkan ke banyak tapak perindustrian secara konsisten melebihi pelepasan semasa fasa ketiga ETS (2013-2020), mewujudkan herotan pasaran (De Bruyn et al, 2021).
Pembaharuan ETS 2023 dengan itu menutup celah. Walau bagaimanapun, beberapa isu masih perlu ditangani, termasuk layanan kepada pengeksport EU, liputan sektoral bagi penetapan harga karbon dan salah agihan subsidi secara geografi. Analisis ini membincangkan cabaran ini dan mencadangkan langkah selanjutnya yang mungkin diambil untuk memastikan persaingan yang adil di kalangan EII dalam EU dan global.
Pelepasan industri dan elaun percuma
Kami memberi tumpuan kepada tiga sektor intensif tenaga - kimia, logam asas dan mineral bukan logam (seramik, kaca dan simen) - yang mengeluarkan kira-kira 70 peratus daripada pelepasan industri yang dilindungi oleh ETS, sambil menyumbang kira-kira 13 peratus daripada KDNK pengeluaran EU ( Rajah 1; Sgaravatti et al, 2023).
Antara 2013 dan 2023, semua pelepasan ETS jatuh sebanyak 36 peratus, diterajui oleh pengurangan 44 peratus dalam sektor tenaga, manakala pelepasan industri menurun sebanyak 17 peratus sahaja. Kemajuan yang lebih perlahan dalam mengurangkan pelepasan industri boleh dikaitkan sebahagiannya dengan elaun karbon percuma yang diberikan kepada EII – faedah yang tidak diterima oleh sektor kuasa (Rajah 2).
Oleh kerana EII telah menerima peruntukan elaun percuma yang banyak, lebihan yang besar telah terkumpul. Beberapa lebihan elaun telah dijual, dengan berkesan bertindak sebagai subsidi perindustrian. Sebagai contoh, dari 2008-2019, sektor simen memperoleh sehingga €3 bilion dalam keuntungan tambahan kerana lebihan peruntukan (de Bruyn et al, 2021). Lebih-lebih lagi, apabila syarikat mula menetapkan harga dalam harga ETS, mereka mendapat manfaat daripada keuntungan yang tidak diingini dari belakang elaun percuma.
Dilindungi daripada harga karbon ETS bermakna EII mempunyai kurang insentif untuk menyahkarbon pengeluaran, mengehadkan pelaburan hijau mereka dalam dekad lalu (2011-2020) kepada €7 bilion setahun secara purata (Suruhanjaya Eropah, 2024). Dari 2031-2040, penyahkarbonan pengeluaran perindustrian akan memerlukan pelaburan dianggarkan sebanyak €46 bilion setahun (Suruhanjaya Eropah, 2024). Lebih daripada 60 peratus daripada pelaburan ini akan tertumpu kepada bahan kimia, logam asas dan mineral bukan logam (Jadual 1).
Pembiayaan pelaburan sedemikian boleh terbukti sukar jika tekanan semasa pada margin keuntungan EII, disebabkan oleh harga tenaga yang tinggi di Eropah (Bijnens et al, 2024), berterusan.
Tiga lagi kelemahan penetapan harga karbon
Daya saing eksport
Pembaharuan ETS 2023 mengurangkan elaun percuma untuk beberapa produk utama dalam kategori logam asas (keluli dan aluminium), mineral bukan logam (simen) dan bahan kimia (baja dan hidrogen). Daripada 90 peratus pelepasannya pada 2028, liputan melalui elaun percuma akan jatuh kepada sifar menjelang 2034. Secara berasingan, mulai 2026, mekanisme pelarasan sempadan karbon EU (CBAM) akan mengenakan caj karbon ke atas import produk ini, untuk mengelakkan kebocoran karbon.
Pengeksport EU, bagaimanapun, akan terus bersaing di pasaran asing dengan komoditi yang tidak tertakluk kepada harga karbon. Pengeksport EU dengan itu menggesa skim rebat harga karbon eksport. Kos tahunan ini boleh mencecah, menjelang 2034, €4 bilion untuk besi dan keluli dan €7 bilion secara keseluruhan (Jadual 2).
Suruhanjaya Eropah telah menolak rebat eksport, bimbang ia akan menjejaskan matlamat iklim EU dan akan berisiko konflik dengan rakan perdagangan utama. Walaupun keputusan ini mungkin wajar (Bellora dan Fontagné, 2022), ia tidak menangani isu kebocoran karbon untuk pengeksport EU.
Liputan sektor
Isu lain ialah liputan sektoral dan risiko kebocoran karbon hiliran. Memandangkan CBAM hanya meliputi kategori produk tertentu, pengeluar mungkin berpindah ke luar EU dan mengeksport ke produk EU lebih jauh ke bawah rantaian nilai yang tidak tertakluk kepada CBAM (cth mesin yang diperbuat daripada keluli dan aluminium). Risiko sangat berbeza bergantung pada produk. Sebagai contoh, keluli hijau meningkatkan harga akhir kereta hanya sebanyak 2 peratus (Dantuma et al, 2023), sesetengah plastik boleh menyaksikan kenaikan harga yang jauh lebih tinggi. Kami menganggarkan bahawa harga jenis plastik yang paling biasa, polietilena, boleh meningkat kira-kira 8 peratus, contohnya .
Kesalahan pengagihan subsidi secara geografi dalam EU
Peningkatan pergantungan pada tenaga elektrik untuk menyahkarbon proses pengeluaran mungkin mengalihkan pelaburan daripada hab perindustrian EU semasa ke kawasan yang elektrik lebih murah kerana adanya sumber boleh diperbaharui (seperti hidro, angin dan suria). Jurang harga elektrik semasa (Rajah 3) memihak kepada Scandinavia dan Semenanjung Iberia berbanding Eropah tengah dan timur, di mana kebanyakan pengeluaran perindustrian terletak. Memandangkan EII akan semakin terdedah kepada penetapan harga karbon, kerajaan mungkin terlibat dalam perlumbaan subsidi untuk mengekalkan penyandangnya, memutarbelitkan pasaran tunggal dan membatalkan potensi faedah pengagihan semula industri – iaitu produk yang lebih murah untuk pengguna EU, dan firma yang lebih kompetitif di peringkat global.
Kebanyakan subsidi industri hijau diperuntukkan di peringkat nasional, dengan peranan EU terhad kepada menilai permohonan bantuan negara.
Tindak balas dasar yang berpotensi
Walaupun tiada penyelesaian mudah untuk tiga cabaran yang diperincikan di atas, ia boleh dikurangkan dengan baik dengan: mengutamakan sokongan awam untuk pengeksport, mempromosikan penetapan harga karbon dan perjanjian penyahkarbonan sektoral di seluruh dunia, meningkatkan konsistensi dalam bantuan kerajaan dan menyatukan subsidi di peringkat EU. Kami berurusan dengan masing-masing mengikut giliran.
Sokongan untuk pengeksport
Pengeksport cenderung untuk menjadi lebih produktif daripada bukan pengeksport (Wagner, 2007), jadi kegagalan menangani kebocoran karbon untuk eksport boleh menjejaskan lagi daya saing industri EU. EU boleh mengutamakan pengeksport dalam pembidaan kompetitif dan pemberian subsidi hijau, oleh itu mengimbangi kelemahan yang mereka hadapi secara global, sambil menyokong firma yang produktif.
Ini boleh dilakukan sama ada melalui pembidaan kompetitif yang dibuka hanya kepada pengeksport, atau dengan memperkenalkan premia yang layak untuk pengeksport dalam lelongan terbuka. Subsidi penyahkarbonan boleh menyasarkan kedua-dua kos modal dan kos operasi. Pendekatan yang diikuti oleh Bank Hidrogen EU, yang hanya mensubsidi kos tambahan yang diperlukan untuk menjadikan hidrogen hijau berdaya saing (Kneebone dan McWilliams, 2024), boleh disalin dan disesuaikan untuk menyokong pengeksport EII secara khusus. Walau bagaimanapun, subsidi kos operasi harus disertakan dengan syarat yang ketat dan dihadkan masa, kerana ia boleh mengganggu ETS, yang direka untuk memastikan pengurangan pelepasan berlaku di tempat kos yang paling rendah. Jika tidak diurus dengan teliti, subsidi tersebut juga boleh membebankan kewangan awam.
Selain itu, pengajaran daripada kejayaan menyelaraskan proses membenarkan projek tenaga boleh diperbaharui di kawasan yang ditetapkan boleh digunakan untuk mempercepatkan elektrifikasi dalam kelompok EII yang tertumpu pada eksport. Memudahkan sambungan grid dan membenarkan dalam kelompok ini akan mengurangkan kelewatan dan menyokong penyahkarbonan yang lebih pantas.
Pujukan global
Antara negara destinasi utama untuk eksport CBAM EU (hampir 80 peratus daripada jumlah nilai, Rajah 4), beberapa telah memperkenalkan atau sedang memperkenalkan pasaran karbon. United Kingdom mempunyai ETS sendiri, Switzerland telah menghubungkan ETSnya dengan EU, Norway adalah sebahagian daripada ETS EU, China mengembangkan ETS nasionalnya untuk memasukkan EII, dan Turki, Mexico, Brazil dan India sedang meneroka sistem penetapan harga karbon. Kanada mempunyai pasaran karbon maju dan Serbia dan Ukraine adalah calon EU, yang membayangkan laluan penumpuan penuh dengan peraturan EU, termasuk pematuhan ETS.
Walaupun jauh daripada usaha diplomatik yang mudah, memajukan penetapan harga karbon di seluruh dunia nampaknya merupakan strategi yang jauh lebih baik daripada rebat eksport kerana ia mempromosikan alat yang paling menjanjikan untuk mengurangkan pelepasan, tidak menimbulkan isu keserasian dengan peraturan Pertubuhan Perdagangan Dunia, dan meninggalkan insentif untuk menyahkarbon secara utuh, termasuk untuk pengeksport EU. Selain itu, memperluaskan harga karbon secara global mengurangkan risiko kebocoran karbon hiliran.
Pendekatan yang serupa dan saling melengkapi ialah perjanjian penyahkarbonan sektoral, seperti Pengaturan Global Keluli dan Aluminium Lestari (GASSA), mewujudkan kelab karbon untuk beberapa EII. Memuktamadkan GASSA amat penting memandangkan kepentingan Amerika Syarikat sebagai pasaran destinasi untuk eksport aluminium dan besi dan keluli EU, dan prospek harga karbon penuh yang sangat jauh di AS.
Konsisten dalam bantuan negeri
EU harus mengharmonikan merentas negara sokongan yang diberikan kepada firma intensif tenaga untuk mengimbangi mereka bagi kos elektrik yang lebih tinggi yang berkaitan dengan harga karbon. Sokongan sedemikian mendapat manfaat pada masa ini daripada kelulusan yang diperkemas di bawah peraturan bantuan negeri. Kerajaan boleh menggunakan sehingga 25 peratus daripada hasil ETS negara mereka untuk bentuk pampasan ini. EU juga boleh memperkenalkan aras lantai merentas semua negara dengan kelompok EII yang besar, mengehadkan herotan yang mana EII di sesetengah negara menerima lebih banyak pampasan berbanding negara lain. Keadaan yang telah diperkenalkan untuk jenis sokongan ini, termasuk langkah kecekapan tenaga dan penghijauan proses pengeluaran, menjadikannya lebih menarik dan boleh mewajarkan penggunaannya pada tahap yang lebih besar daripada setakat ini.
Negara EU juga harus menggunakan lebih banyak pilihan tambah nilai untuk subsidi industri EU, menyumbang sumber kewangan mereka sendiri . Walaupun pendekatan ini gagal untuk memaksimumkan kecekapan (kerana dana masih diperuntukkan secara nasional), ia akan menjadi penambahbaikan yang hebat pada lelongan nasional, dengan menggunakan kriteria peruntukan seragam dan mengurangkan kerja pentadbiran dengan mengelakkan pertindihan di seluruh negara EU (Poitiers et al, 2024).
Menggabungkan subsidi
Dalam jangka sederhana, beralih ke mekanisme pasaran tunggal EU untuk subsidi akan meningkatkan produktiviti dan meningkatkan nilai tambah. Subsidi yang diselaraskan boleh meningkatkan produktiviti sektor kuasa di Jerman, Perancis, Itali dan Sepanyol sebanyak 30 peratus, menutup 83 peratus jurang produktiviti dengan Amerika Syarikat dan meningkatkan nilai tambah sebanyak 6.7 peratus (Altomonte dan Presidente, 2024).
Suruhanjaya Eropah telah mencadangkan meningkatkan sumber belanjawan EU dengan menahan 30 peratus hasil ETS (Suruhanjaya Eropah, 2023). Pada 2023 ETS mengumpul €43 bilion dan menjelang 2028 ia boleh mencecah €65 bilion (Saint-Amans, 2024), berbanding keperluan keseluruhan pelaburan industri hijau sebanyak €46 bilion setahun. Jika cadangan Suruhanjaya diterima, ini bermakna pendapatan belanjawan EU tambahan sebanyak €10 bilion hingga €20 bilion setahun yang boleh menyokong penghijauan industri.