การเติบโตทางเศรษฐกิจสามารถลดลงเหลือเพียงสององค์ประกอบเท่านั้น คือ การเติบโตของกำลังแรงงานและการเติบโตของผลผลิต
ปฏิกิริยาของเงินดอลลาร์ต่อการเลือกตั้งของทรัมป์ชี้ให้เห็นชัดว่าเหตุใดภาษีศุลกากรจึงเป็นแนวทางแก้ไขที่ผิดพลาด
การที่ประธานาธิบดีทรัมป์ได้รับการเลือกตั้งซ้ำอีกสมัยและการกวาดชัยชนะของพรรครีพับลิกัน หมายถึงการเมืองจะมีผลกระทบมากกว่าปกติ และฉันจะต้องให้ความสนใจเรื่องนี้มากกว่าปกติ
อัตราดอกเบี้ยลดลงทั่วกระดานเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เนื่องจากตัวเลขเงินเฟ้อถูกตีความว่าเป็นผลดีด้วยเหตุผลบางประการ
กลุ่มคนที่กำลังจะเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. แตกต่างไปจากสมัยดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีครั้งแรกของเขามาก สิ่งเดียวที่ผมสัญญาได้ตลอด 4 ปีข้างหน้าคือความไม่แน่นอนอย่างถาวร ไม่ว่าคุณจะเชื่ออะไรเกี่ยวกับโดนัลด์ ทรัมป์ก็ตาม ไม่มีใครสามารถพูดได้ว่าพวกเขารู้ว่าเขาจะพูดอะไรหรือทำอะไรต่อไป
ฉันไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไรในสัปดาห์นี้เมื่อพูดถึงภาษีศุลกากรหรือนโยบายอื่น ๆ ที่นายทรัมป์เสนอในช่วงหาเสียง เราจะได้คำสั่งฝ่ายบริหารที่ใช้ภาษีศุลกากรทั่วโลกหรือไม่ หรือจะทยอยใช้ในช่วงเวลาทำงานล่วงเวลา ทิป ค่าล่วงเวลา และประกันสังคมจะได้รับการยกเว้นภาษีหรือไม่ ฉันดูการพิจารณาคดีของวุฒิสภาสำหรับรัฐมนตรีคลังคนใหม่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หวังว่าจะได้ทราบคร่าวๆ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่คำให้การของสก็อตต์ เบสเซนท์ไม่ได้เปิดเผยอะไรมากนัก ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเลยที่ได้ยินว่าเขาเชื่อว่ารายการที่สำคัญที่สุดในรายการงานของเขาคือการต่ออายุการลดหย่อนภาษีจากวาระแรกของทรัมป์ เขาเป็นพรรครีพับลิกัน เห็นได้ชัดว่าเขาเชื่อว่าเขาสามารถกระตุ้นการเติบโตได้ถึง 3% ด้วยสิ่งที่ดูเหมือนกับฉันว่าเป็นนโยบายเดียวกับที่ประธานาธิบดีทรัมป์ใช้ในวาระแรกเพื่อเพิ่มการเติบโต 0.2% ต่อปีในช่วงวาระที่สองของโอบามา เนื่องจากนายเบสเซนต์เป็นชาวเซาท์แคโรไลน่าเหมือนกัน ฉันจะใช้สำนวนที่เขาน่าจะเข้าใจได้ นั่นคือ สุนัขจะไม่ล่าเหยื่อ เรามาถึงจุดเปลี่ยนทางเศรษฐกิจนี้ผ่านปัญหาที่พรรคการเมืองทั้งสองพรรคร่วมกันประสบอยู่ หากเป้าหมายของคุณคือการแก้ไขปัญหานี้ คุณจะต้องทำบางอย่างที่แตกต่างออกไป และสิ่งที่ฉันเห็นนั้นไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมมากพอที่จะทำให้การเติบโตของเทรนด์จริงเพิ่มขึ้นถึง 3% หรือสูงกว่านั้น เว้นแต่ว่า AI จะเป็นไม้กายสิทธิ์ที่ซิลิคอนวัลเลย์ต้องการให้คุณเชื่อว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
หากคุณเชื่อเช่นเดียวกับคนอเมริกันจำนวนมากว่าเหตุผลประการหนึ่งที่ทำให้เรานั่งอยู่ที่นี่พร้อมกับหนี้สาธารณะมูลค่ากว่า 30 ล้านล้านดอลลาร์ และเศรษฐกิจที่เติบโตได้ดีสำหรับ 10% อันดับแรก แต่ไม่ดีนักสำหรับคนอื่นๆ ก็คือจีนกำลังโกงในเกมการค้า ไม่มีอะไรที่เบสเซนต์พูดเมื่อสัปดาห์ก่อนที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งนั้นได้ ภาษีศุลกากรจะไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ ประเทศอื่นๆ ที่ไม่เล่นตามกติกาไม่ใช่สาเหตุของการขาดดุลการค้า หากนักการเมืองในวอชิงตัน ดี.ซี. ของพรรคการเมืองใดพรรคหนึ่งต้องการพบกับผู้วางแผนปัญหาการค้าและหนี้สินของเรา พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรไกลไปกว่าการมองกระจกเงาที่ใกล้ที่สุด การขาดดุลการค้าเป็นผลมาจากความไม่ตรงกันระหว่างการออมและการลงทุน กล่าวคือ คุณไม่มีเงินออมเพียงพอสำหรับการลงทุน เหตุใดเราจึงขาดเงินออม? เราทราบดีว่าบุคคลทั่วไปออมเงิน – แม้ว่าจะไม่ได้ในอัตราที่เคยทำในอดีต – และเรารู้ว่าบริษัทส่วนใหญ่ก็เช่นกัน ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจล้มละลาย ดังนั้น หน่วยงานใดรับผิดชอบต่อการขาดเงินออมในประเทศของเรา? เหลืออยู่เพียงรัฐบาลเดียวที่มีการขาดดุลถึงร้อยละ 6 ของ GDP
ฉันรู้ว่าพรรครีพับลิกันทุกคนเชื่อว่านี่เป็นเพราะพรรคเดโมแครต แต่ความจริงก็คือพรรครีพับลิกันพูดมากเกี่ยวกับความรับผิดชอบทางการเงินแต่ไม่ได้ดำเนินการในลักษณะนั้นจริงๆ ตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษปี 1940 จนถึงปี 1974 งบประมาณของสหรัฐฯ ส่วนใหญ่อยู่ในภาวะสมดุล แต่ตั้งแต่เจอรัลด์ ฟอร์ดเป็นต้นมา ดุลงบประมาณก็แสดงให้เห็นรูปแบบที่คาดเดาได้ ฟอร์ดสืบทอดงบประมาณที่สมดุล (ส่วนใหญ่) จากนิกสัน และอยู่ที่ -4.6% ของ GDP ในตอนที่เขาออกจากตำแหน่ง การขาดดุลดีขึ้นอย่างต่อเนื่องภายใต้คาร์เตอร์และสิ้นสุดที่ -2.5% ของ GDP ในปี 1983 การขาดดุลภายใต้เรแกนลดลงอีกครั้งเป็น -5.7% ในช่วงที่เหลือของสองวาระของเรแกนและหนึ่งวาระของบุช การขาดดุลประจำปีที่ดีที่สุดยังคงแย่กว่าตอนที่จิมมี คาร์เตอร์ออกจากตำแหน่ง บิล คลินตันเข้ารับตำแหน่งด้วยการขาดดุล -4.5% ของ GDP และในตอนที่เขาออกจากตำแหน่ง ขาดดุล 2.3% ของ GDP เศรษฐกิจตกต่ำอีกครั้งภายใต้การนำของจอร์จ ดับเบิลยู บุช เศรษฐกิจดีขึ้นในช่วงที่โอบามาดำรงตำแหน่ง เศรษฐกิจแย่ลงในช่วงที่ทรัมป์ดำรงตำแหน่ง และเศรษฐกิจดีขึ้นในช่วงที่ไบเดนดำรงตำแหน่ง ก่อนที่คุณจะเริ่มกล่าวหาว่าฉันเป็นผู้ปกป้องพรรคเดโมแครต โปรดทราบว่าฉันลงคะแนนเสียงให้กับพรรครีพับลิกันทั้งหมด เริ่มจากเรแกน ยกเว้นทรัมป์ ในที่สุด ฉันก็เลิกรอให้พรรครีพับลิกันทำตัวเหมือนนักอนุรักษ์นิยมทางการเงินในช่วงที่จอร์จ ดับเบิลยู บุชดำรงตำแหน่ง และตัดสินใจเป็นอิสระ ตอนนี้ เช่นเดียวกับคนอเมริกันจำนวนมาก ฉันอยู่ในป่าดงดิบทางการเมือง และสงสัยว่าเมื่อไหร่ผู้ใหญ่จะก้าวออกมาจากพรรคใดพรรคหนึ่ง
ตอนนี้มีสถานการณ์บรรเทาโทษตามที่พวกเขากล่าวกัน (ภาวะเศรษฐกิจถดถอยสำหรับฟอร์ด เรแกน และบุชทั้งสองคน โควิดสำหรับทรัมป์ การฟื้นตัวทางเศรษฐกิจของคาร์เตอร์ โอบามา และไบเดน) และไม่มีประธานาธิบดีหรือพรรคการเมืองใดที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมดต่อหนี้สินที่เราก่อขึ้นจากบัตรเครดิตของประเทศในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา ความจริงที่ว่าการขาดดุลดีขึ้นภายใต้การนำของคาร์เตอร์ไม่ได้ทำให้เขาเป็นประธานาธิบดีที่ดี เช่นเดียวกับการที่การเสื่อมลงภายใต้การนำของเรแกนก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าเขาเป็นประธานาธิบดีที่แย่ ฉันอยากจะรีบเสริมด้วยว่าการขาดดุลนั้นไม่ใช่ปัญหาที่แท้จริง หากจะพูดตามคำพูดของเจมส์ คาร์วิลล์แล้ว ก็คือการใช้จ่าย โง่เง่า การขาดดุลการค้าและหนี้สินที่ก่อให้เกิดการขาดดุลนั้นเกิดจากการที่เราใช้ชีวิตตามฐานะ บริโภคและลงทุนน้อยกว่าที่หาได้ หากเราต้องการลดการพึ่งพาความเมตตากรุณาจากชาวต่างชาติ สิ่งนั้นจะต้องเปลี่ยนแปลง และหากเราต้องการหลีกเลี่ยงภาวะเศรษฐกิจถดถอย - หรืออะไรที่แย่กว่านั้น - ในขณะที่เราทำเช่นนั้น ก็ไม่สามารถทำได้อย่างรวดเร็ว
การเติบโตทางเศรษฐกิจสามารถลดลงเหลือเพียงสององค์ประกอบเท่านั้น ได้แก่ การเติบโตของกำลังแรงงานและการเติบโตของผลผลิต นั่นคือสมการทั้งหมด และเนื่องจากเราดูเหมือนจะตั้งใจจำกัดปัจจัยแรก เส้นทางเดียวที่จะเติบโตได้สูงขึ้นคือปัจจัยหลัง และการเติบโตของผลผลิตมาจากการลงทุน ซึ่งเราในฐานะประเทศไม่ได้เก็บออมไว้เพียงพอสำหรับการลงทุน ซึ่งเป็นสาเหตุที่เราขาดดุลการค้า ทางเลือกของเรามีดังนี้:
ยังคงดำเนินการขาดดุลงบประมาณจำนวนมากและพึ่งพาชาวต่างชาติในการระดมทุนการลงทุนของเรา ขจัดการขาดดุล ใช้จ่ายน้อยลง ออมมากขึ้น และระดมทุนการลงทุนของเราเอง
เนื่องจากเราไม่อยากใช้วิธีแรกและวิธีที่สองซึ่งเจ็บปวดอย่างน้อยก็ในระยะสั้น บางทีเราควรพิจารณาวิธีที่สาม การขาดดุลการค้าไม่ใช่ปัญหาในตัวเอง เราขาดดุลการค้าจำนวนมากมาตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 และปัจจุบัน GDP จริงอยู่ที่ 2.2 เท่าของ GDP ในปี 1982 เราไม่ทราบข้อเท็จจริงที่ตรงกันข้าม - เราจะเติบโตได้มากแค่ไหนหากไม่มีการขาดดุลงบประมาณจำนวนมาก - แต่เราก็สามารถเติบโตได้เกือบ 3% ต่อปีในขณะที่ทำเช่นนั้น ยิ่งไปกว่านั้น หากดอลลาร์ยังคงเป็นสกุลเงินสำรองของโลก - ตามที่ประธานาธิบดีทรัมป์ต้องการ - จะเป็นการยากที่จะสร้างสมดุลในสมุดบัญชีการค้าของเรา เพราะส่วนอื่นของโลกต้องการดอลลาร์เช่นกัน และการค้าเป็นช่องทางที่พวกเขาได้รับเงิน ปัญหาที่แท้จริงที่เรามีอยู่ที่นี่คือหนึ่งในประเทศที่เรามีการขาดดุลจำนวนมากนั้นไม่เป็นมิตร - จีน วิธีที่สามคือการตัดสัมพันธ์กับจีนต่อไป เพิ่มการค้ากับประเทศที่เป็นมิตรมากขึ้น และลดการขาดดุลงบประมาณของเราในระยะยาว
เราใช้เวลาถึง 50 ปีในการเผชิญกับปัญหาเหล่านี้ และไม่มีทางแก้ไขด่วนที่จะช่วยเราออกจากปัญหาได้ เราไม่สามารถใช้ภาษีศุลกากรเพื่อแสวงหาความเจริญรุ่งเรืองได้ และทุกประเทศที่เกินดุลกับสหรัฐฯ ไม่ใช่ศัตรู หากเราต้องการการเติบโตทางเศรษฐกิจ เราต้องการการลงทุนจากส่วนอื่นของโลก และนั่นจะไม่เปลี่ยนแปลงในสัปดาห์หน้าหรือปีหน้า และอาจจะไม่ใช่ในทศวรรษหน้า การลงทุนที่เราต้องการจะต้องมาจากที่ไหนสักแห่ง และวิธีเดียวที่จะได้รับการลงทุนนั้นในขณะที่ยังมีการขาดดุลงบประมาณอย่างต่อเนื่องก็คือการทำการขาดดุลการค้ากับใครสักคน หากไม่ใช่จีน ซึ่งมีเหตุผลที่ดีว่าทำไมจึงไม่ควรเป็นเช่นนั้น ในความคิดของฉัน มันจะเป็นอีกประเทศหนึ่ง และหากคุณตัดการค้ากับส่วนอื่นของโลกทั้งหมดเพื่อป้องกันสิ่งนั้น เราจะเผชิญกับภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญ่ ทางเลือกเดียวที่แท้จริง หากคุณคิดจริงๆ ว่าเราจำเป็นต้องระดมทุนเพื่อการลงทุนของเราเองเพื่อการเติบโต คือการลดการขาดดุลงบประมาณ ฝ่ายบริหารชุดใหม่ดูเหมือนจะเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำเช่นนั้นได้โดยการลดการใช้จ่ายเพียงอย่างเดียว แต่การตัดงบประมาณ 1 ล้านล้านดอลลาร์ในขณะนี้จะทำให้การขาดดุลลดลงเหลือเพียง 3% ของ GDP เท่านั้น และนั่นถือว่าพวกเขาสามารถทำเช่นนั้นได้โดยไม่ก่อให้เกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอย เนื่องจากคุณสามารถวาดเส้นตรงจากการใช้จ่ายของรัฐบาลไปยังผลกำไรขององค์กรได้ จึงดูไม่น่าจะเป็นไปได้
ฉันขอปรบมือให้ทรัมป์และไบเดนหลังจากเขาที่เผชิญหน้ากับจีนเกี่ยวกับการโกงการค้า การโกงดังกล่าวเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงกลางทศวรรษ 1990 เมื่อพวกเขาลดค่าเงินหยวนและทำให้มันมีค่าต่ำกว่ามูลค่าจริงเป็นเวลานานกว่าทศวรรษ ต้องใช้เวลาถึง 20 ปีและมีประธานาธิบดีถึง 3 คน ก่อนที่ทรัมป์จะพูดสิ่งที่เป็นความลับออกมาในที่สุดว่า จีนไม่ใช่เพื่อนของเรา สินค้าราคาถูกจากจีนเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่คนอเมริกันส่วนใหญ่สามารถรักษาระดับการใช้ชีวิตและบริโภคสินค้ามากกว่าที่เราผลิตได้ในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา แต่สินค้าเหล่านี้ยังก่อให้เกิดปฏิกิริยาทางการเมืองแบบประชานิยมในปัจจุบัน และทำให้เราต้องพึ่งพาจีนมากเกินไปในการซื้อสินค้าที่จำเป็นต่อการป้องกันประเทศ
สิ่งที่ฉันได้ยินจากรัฐมนตรีกระทรวงการคลังคนใหม่ของเราเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่เลวเลย มันก็แค่เป็นเรื่องธรรมดาและไร้สาระเกินไป การรักษาระดับภาษีให้ต่ำเป็นเรื่องดีแต่ก็ไม่ใช่สิ่งเดียวเท่านั้น การลดภาระด้านกฎระเบียบนั้นเป็นสิ่งที่ดีโดยทั่วไป แม้ว่าการพึ่งพาเจตนาดีของบุคคลที่มีแม่เหล็กติดเข็มทิศทางศีลธรรมเท่านั้น ซึ่งดูเหมือนจะเป็นแผนสำหรับตลาดคริปโตนั้นไม่ดีพอ การกำจัดการสิ้นเปลืองของรัฐบาลและทำให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นตามที่คาดหวังด้วย DOGE ถือเป็นแนวคิดที่ดีและเป็นสิ่งที่ชาวอเมริกันทุกคนควรสนับสนุน รัฐบาลเป็นต้นทุนสำหรับสังคมของเรา และเราควรได้รับมูลค่าที่ดีสำหรับเงินภาษีของเรา แต่คุณไม่สามารถปรับสมดุลงบประมาณหรือเข้าใกล้ได้ด้วยแนวทางนั้น
It is long past time for us to get our fiscal house in order, and nothing should be off the table in that regard. It is a matter of national security and we should take that seriously. That means some sacred cows are going to have to get gored. Specifically, any attempt to bring the budget back to near balance is going to require a serious effort to reform our healthcare system. Medicare and Medicaid amount to nearly a quarter of federal spending, and total health expenditures are nearly 18% of GDP. You can’t balance the budget without going through healthcare, and I have heard nothing from anyone in the new administration – or the last one – that is serious in that regard.
One last thing to note is that the dollar’s reaction to Trump’s election makes clear why tariffs are the wrong remedy. The dollar index is up 9% since bottoming on September 27th (markets anticipate), a response to the tariffs expected from the new administration. Meanwhile, the Chinese Yuan is down 4.3% against the dollar, and that is with the Chinese government actively trying to support it. The Euro, which trades more freely, is down 8%, almost exactly matching the rise in the dollar index. That is exactly the response one would expect – currencies adjust to offset the tariffs. Tariffs make imports more expensive, and a stronger dollar makes them cheaper again. You can’t get there from here.
I don’t normally write much about politics because we’re investment advisers, not political consultants or policy wonks and the impact of politics on markets is generally overstated. It is our job to see the economy and markets clearly, as they are today, with an eye on the future but the humility to know we can’t predict it. Most of the policies imposed by our political masters are neither the panacea promised by their backers nor the disaster assured by their opponents. But as we talked about before the election, a sweep of the House, Senate, and White House by one party is the worst possible outcome because it introduces an extreme amount of uncertainty. Political parties with complete control try to do “big things” which take time and a lot of haggling. While the politicians haggle, most businesses and individuals sit and wait to see what the new rules will be rather than take actions in anticipation of policies that never materialize. I am also reminded of a quote from Mark Twain:
The re-election of President Trump and the Republican sweep means politics will have a bigger impact than usual, and I will have to pay more attention to it than I normally do. It isn’t something I relish; I don’t like politics, politicians, or political parties. Unfortunately, that’s the world we live in, one where politics has taken center stage even though most of us long ago tired of the play. I’ll leave you with one more quote from Mencken that neatly sums up my feelings about politics and politicians (and it doesn’t matter which party is in power):
Environment
ฉันคิดเกี่ยวกับค่าเงินดอลลาร์มากในช่วงนี้เนื่องจากปรับตัวเข้ากับแนวคิดเรื่องการเพิ่มภาษีศุลกากรในวาระที่สองของทรัมป์ ค่าเงินดอลลาร์ดูเหมือนจะมีมูลค่าสูงเกินไป และฉันสงสัยว่าภาษีศุลกากรเป็นเหตุผลเพียงพอหรือไม่ที่จะคงอยู่ต่อไป ฉันหมายถึงอะไร เมื่อฉันบอกว่าค่าเงินถูกประเมินค่าสูงเกินไป ส่วนใหญ่เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างมากในรายได้ค่าเงินดอลลาร์ในแต่ละประเทศ ฉันเห็นสถิติล่าสุด (และยืนยันแล้ว คุณไม่สามารถเชื่อสิ่งที่คุณพบในสื่อได้) ว่ามิสซิสซิปปี้ ซึ่งเป็นรัฐที่ยากจนที่สุดในสหภาพ มีรายได้ต่อหัวสูงกว่าสหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส อิตาลี และญี่ปุ่น และต่ำกว่าเยอรมนีเพียงเล็กน้อย อาร์คันซอและเวสต์เวอร์จิเนียอยู่อันดับสูงกว่าเยอรมนี หากคุณเคยไปที่แจ็กสัน รัฐมิสซิสซิปปี้ ลิตเติลร็อก รัฐอาร์คันซอ หรือมอร์แกนทาวน์ รัฐเวสต์เวอร์จิเนีย และไปโตเกียว ลอนดอน ปารีส และโรม คุณคงรู้ว่านั่นไม่สมเหตุสมผลนัก และยังไงก็ตาม ไม่ได้ดูถูกรัฐมิสซิสซิปปี้ รัฐอาร์คันซอ หรือเวสต์เวอร์จิเนีย ฉันเคยไปรัฐเหล่านั้นมาหมดแล้ว – ฉันใช้ชีวิตวัยเด็กบางส่วนในอาร์คันซอและยังคงมีครอบครัวอยู่ที่นั่น – และฉันก็รักที่นั่นทุกแห่ง นอกจากนี้ มันยังไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยที่คุณจะได้รายได้มากกว่ารายได้ต่อหัวของคนญี่ปุ่นที่ทำงานในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดในแคลิฟอร์เนีย หรือเงินเดือนเฉลี่ยของ ผู้จัดการปั๊มน้ำมัน ในสหรัฐฯ สูงกว่า เงินเดือนของแพทย์ในอิตาลีหรือสเปน
นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมเราถึงพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถแข่งขันได้ในภาคการผลิต การผลิตในสหรัฐอเมริกามีค่าใช้จ่ายเฉลี่ย 52 เหรียญสหรัฐฯ ต่อชั่วโมง แต่ในญี่ปุ่นมีค่าใช้จ่ายเพียง 21 เหรียญสหรัฐฯ และในจีนมีค่าใช้จ่ายเพียง 10 เหรียญสหรัฐฯ เท่านั้น เห็นได้ชัดว่าภาวะเงินเฟ้อในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงมาก เนื่องจากค่าแรงในประเทศนี้สูงขึ้นมากเมื่อเทียบกับเอเชียหรือยุโรป มีใครคิดว่าเราสามารถขึ้นภาษีศุลกากรได้เพียงพอที่จะชดเชยช่องว่างด้านต้นทุนที่กว้างขึ้นหรือไม่ และหากทำได้ มีใครคิดจริงๆ ไหมว่าราคาจะไม่เพิ่มขึ้น ดูเหมือนว่าจะไม่น่าจะเกิดขึ้น ตลาดสกุลเงินมักจะไม่อนุญาตให้เกิดความแตกต่างเช่นนี้ต่อไป สกุลเงินของประเทศที่มีค่าจ้างที่ไม่สามารถแข่งขันได้จะลดลงเพื่อสร้างความสมดุล สิ่งนี้ยังไม่เกิดขึ้นกับดอลลาร์ แต่หากภาษีศุลกากรไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ ตลาดสกุลเงินจะทำได้
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ดอลลาร์อ่อนค่าลงเล็กน้อยเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แต่ยังคงอยู่ในระดับใกล้จุดสูงสุดของปี
ที่มา：seekingalpha
US
VN
TW
