สถานการณ์ COP29 ไม่ได้วิเศษอะไรนัก

นักวิทยาศาสตร์ด้านสภาพอากาศมีทัศนคติที่มองโลกในแง่ร้ายมากขึ้น

เป้าหมายในการจำกัดภาวะโลกร้อนให้ไม่เกิน 1.5 องศากำลังเลือนหายไป แม้จะมีความพยายามเพิ่มมากขึ้นทั่วโลก การสำรวจล่าสุดในกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ด้านภูมิอากาศของคณะกรรมการระหว่างรัฐบาลว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (IPCC) เกือบ 400 คน เผยให้เห็นว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เชื่อว่าเป้าหมายดังกล่าวสามารถบรรลุได้ ขณะนี้การอภิปรายกำลังเปลี่ยนไปสู่ขอบเขตที่จะจำกัดภาวะโลกร้อนให้ไม่เกิน 2.0 องศา ซึ่งเป็นขอบเขตบนสุดของข้อตกลงปารีสที่ลงนามในการประชุม COP21 เมื่อปี 2558

รายงานการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของ UNEP ปี 2024 ได้รับการเผยแพร่ก่อนการประชุม COP29 และให้ความรู้สึกที่มองโลกในแง่ร้ายเช่นเดียวกัน แต่เรารู้สึกว่าข้อความดังกล่าวถูกซ่อนไว้ภายใต้กราฟและตารางมากมาย และในทางกลับกัน ข้อความดังกล่าวก็ไม่ชัดเจนเท่ากับที่นักวิทยาศาสตร์ด้านสภาพอากาศให้ไว้เมื่อถูกถามโดยตรง

ผู้นำโลกและผู้กำหนดนโยบายถอยห่างหนึ่งก้าว

จากมุมมองด้านนโยบาย การต่อสู้กับภาวะโลกร้อนและความเสียหายและความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับเศรษฐกิจสามารถมองได้ว่าเป็นปัญหาด้านการประสานงานระดับโลก การคำนวณสภาพภูมิอากาศต้องการแนวทางแก้ไขที่รัฐบาลต่างๆ จะต้องดำเนินการร่วมกันอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอและเป็นระเบียบ อย่างไรก็ตาม ความคืบหน้ายังคงหยุดชะงัก

ภูมิทัศน์ทางภูมิรัฐศาสตร์ รวมถึงความขัดแย้งในตะวันออกกลางและวาระการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสมัยที่สองของโดนัลด์ ทรัมป์ ทำให้การดำเนินการประสานงานมีความซับซ้อนมากขึ้น ท่าทีของทรัมป์ที่สนับสนุนเชื้อเพลิงฟอสซิลและความตึงเครียดทางการค้าที่อาจเกิดขึ้นอาจทำให้การเปลี่ยนผ่านสู่เศรษฐกิจโลกที่ปล่อยมลพิษสุทธิเป็นศูนย์ล่าช้าออกไป นอกจากนี้ เรายังได้เห็นการถกเถียงกันอย่างเข้มข้น โดยเฉพาะในหมู่เจ้าหน้าที่รัฐจากประเทศตะวันตก เกี่ยวกับความขัดแย้งทางผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นอันเกิดจากการที่อาเซอร์ไบจานเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างมากในอุตสาหกรรมน้ำมันและก๊าซ ซึ่งบางคนเสนอแนะว่าอาจส่งผลกระทบต่อความน่าเชื่อถือของการประชุมสุดยอดและผลลัพธ์ที่ได้

เมื่อรัฐบาลถอยกลับ บริษัทบางแห่ง – แต่ไม่ใช่ทั้งหมด – จะรับผิดชอบ

ในฐานะผู้นำองค์กร คุณทำอย่างไรในสภาพแวดล้อมที่ท้าทายเช่นนี้ บางคนรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบและก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยายามพลิกวงจรอุบาทว์นี้ ความรับผิดชอบอาจเกิดจากความกังวลอย่างจริงใจเกี่ยวกับสภาพอากาศและขอบเขตของโลกมากมายที่ถูกข้ามไป แต่ก็อาจเป็นรูปแบบของผลประโยชน์ส่วนตัวได้เช่นกัน เนื่องจากความเสี่ยงและต้นทุนในการทำธุรกิจเพิ่มขึ้นจากภาวะโลกร้อน

ไม่ว่าแรงจูงใจจะเป็นอย่างไร ก็มีตัวอย่างที่ดีบางส่วนที่แสดงให้เห็นว่าผู้นำองค์กรก้าวไปข้างหน้าอย่างไร:

ซีอีโอและผู้บริหารระดับสูงมากกว่า 100 รายจาก 'พันธมิตรของซีอีโอด้านสภาพอากาศ' ออกมาแสดงจุดยืนก่อนการประชุม COP29 โดยเรียกร้องให้รัฐบาลและผู้นำทางธุรกิจมุ่งมั่นทั้งทางยุทธศาสตร์และทางการเงินในการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกให้เป็นศูนย์

ผู้ประกอบการรายอื่นๆ ไม่ได้เรียกร้องให้รัฐบาลเข้ามามีส่วนร่วม แต่ได้จัดตั้งกลุ่มพันธมิตรที่เต็มใจที่จะก้าวไปข้างหน้าในอุตสาหกรรมของตน ตัวอย่างเช่น ผู้นำมากกว่า 50 รายจากห่วงโซ่คุณค่าของการขนส่งทางเรือ ได้แก่ ผู้ผลิตเชื้อเพลิงอิเล็กทรอนิกส์ เจ้าของเรือและสินค้า ท่าเรือ และผู้ผลิตอุปกรณ์ ลงนามในคำเรียกร้องให้ดำเนินการในวันเปิดงานเพื่อเร่งการนำเชื้อเพลิงที่ปล่อยมลพิษเป็นศูนย์มาใช้ ซึ่งถือเป็นเรื่องสำคัญ เนื่องจากปัจจุบัน การเพิ่มขึ้นของประสิทธิภาพการใช้พลังงานได้ลดน้อยลงเนื่องจากความตึงเครียดทางภูมิรัฐศาสตร์ที่เพิ่มขึ้น ซึ่งได้รบกวนรูปแบบการค้าและส่งผลให้เส้นทางการขนส่งทางเรือยาวขึ้น (โดยอ้อมไปรอบๆ แหลมเคป) ส่งผลให้การปล่อยมลพิษของภาคส่วนนี้พุ่งสูงเป็นประวัติการณ์

และยังมีผู้นำที่ใช้เสียงของพวกเขาในสื่อ โดยธรรมชาติของการเป็นเจ้าภาพในประเทศผู้ผลิตน้ำมันและก๊าซรายใหญ่ COP29 ได้ก่อให้เกิดความขัดแย้งก่อนที่การประชุมจะเริ่มด้วยซ้ำ ผู้นำบางคนมองว่านี่เป็นโอกาสที่จะรวมประเทศเหล่านี้ในการเปลี่ยนผ่าน โดยเฉพาะผู้นำจากบริษัทที่คุ้นเคยกับการทำงานในภูมิภาคที่อุดมไปด้วยเชื้อเพลิงฟอสซิล ในทำนองเดียวกัน บริษัทที่เน้นเทคโนโลยีสีเขียวมองว่าการประชุมสุดยอดนี้เป็นเวทีสำหรับการแนะนำโซลูชันที่ยั่งยืนให้กับภูมิภาคที่สามารถได้รับประโยชน์อย่างมากจากโซลูชันเหล่านี้

แต่เราตระหนักดีว่าผู้ที่เป็นผู้นำเหล่านี้ยังคงเป็นกลุ่มน้อย ผู้ที่มีแนวโน้มสูงจะใช้แนวทางรอและดูอย่างดีที่สุด หรืออย่างแย่ที่สุด ก็คือไม่ใส่ใจต่อความล่าช้าในการเปลี่ยนผ่าน เราทราบดีว่าการจะเอาชนะระดับผู้เข้าร่วมงาน COP28 ที่ดูไบได้นั้นเป็นเรื่องยาก ซึ่งเป็นการประชุม COP ที่มีผู้เข้าร่วมมากที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่เราไม่สามารถละเลยจำนวนผู้เข้าร่วมงานในปีนี้ได้ มีเหตุผลหลายประการที่สมเหตุสมผลสำหรับเรื่องนี้ นั่นคือ ซีอีโอและซีเอฟโอหลายคนสังเกตเห็นว่าไม่มีการจัดแนวทางเชิงกลยุทธ์ที่สอดคล้องกันระหว่างหัวข้อการเจรจาหลักของประเทศสมาชิกสหประชาชาติกับพื้นที่ที่พวกเขาสามารถมีส่วนสนับสนุนได้อย่างมีความหมาย การที่ไม่มีผู้นำระดับโลกคนสำคัญๆ เช่น ประธานาธิบดีโจ ไบเดนของสหรัฐ ประธานาธิบดีอูร์ซูลา ฟอน เดอร์ เลเยนของคณะกรรมาธิการยุโรป ประธานาธิบดีเอ็มมานูเอล มาครงของฝรั่งเศส และนายกรัฐมนตรีโอลาฟ โชลต์ซของเยอรมนี ทำให้โอกาสของผู้นำธุรกิจในการติดต่อกับผู้กำหนดนโยบายระดับสูงลดน้อยลงด้วย

เราเชื่อว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ผู้นำองค์กรต่างๆ จะใช้อิทธิพลและอำนาจในการล็อบบี้เพื่อโลกที่ยั่งยืนยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่รัฐบาลต้องถอยกลับ แน่นอนว่าในระยะสั้น การถอยกลับนี้จะเป็นประโยชน์ต่อแนวทางปฏิบัติที่มีอยู่ แต่ในระยะยาวแล้ว จะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาเอง ผู้นำหลายคนมุ่งมั่นที่จะลดการผลิตสุทธิเป็นศูนย์ภายในปี 2050 ซึ่งในแง่ของการเปลี่ยนแปลงทางสังคมแล้ว ระยะเวลา 25 ปีนั้นอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ผู้นำหลายคนมีวัฏจักรการลงทุนหลักเพียงหนึ่งหรือสองวัฏจักรเท่านั้นที่จะบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นพวกเขาจึงต้องดำเนินการในเร็วๆ นี้ และการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เช่น ในด้านต่างๆ เช่น เหล็กกล้า สีเขียว พลาสติก สีเขียว และ เชื้อเพลิงที่ยั่งยืน นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย บ่อยครั้งที่กรณีทางธุรกิจเหล่านี้ไม่สามารถแข่งขันได้ ทำให้รัฐบาลที่เข้มแข็งต้องลดโปรไฟล์ความเสี่ยงและผลตอบแทนของการลงทุนด้วยนโยบายที่กำหนดเป้าหมาย

ดังนั้น ผู้นำองค์กรจึงต้องการให้รัฐบาลสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ครั้งนี้ และรัฐบาลก็ต้องการธุรกิจที่ลงทุนในการเปลี่ยนผ่านสู่เศรษฐกิจสุทธิเป็นศูนย์ หากขาดการอยู่ร่วมกันอย่างสมดุลนี้ เราเกรงว่าผู้นำองค์กรจะมุ่งเน้นไปที่ "การดำเนินธุรกิจตามปกติ" และให้ความสำคัญกับการเปลี่ยนแปลงทีละเล็กทีละน้อยมากกว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ลองนึกถึงพลังงานแสงอาทิตย์และลมมากกว่าพลังงานนิวเคลียร์แบบใหม่ (เครื่องปฏิกรณ์แบบแยกส่วนขนาดเล็ก) ประสิทธิภาพการใช้พลังงานมากกว่าก๊าซธรรมชาติหมุนเวียน การจับและกักเก็บคาร์บอนมากกว่าการจับโดยตรงในอากาศ และไฮโดรเจนสีเทาหรือสีน้ำเงินมากกว่าไฮโดรเจนสีเขียว

ความสำคัญของการปรับตัวต่อสภาพภูมิอากาศเพิ่มมากขึ้นหากการบรรเทาผลกระทบจากสภาพภูมิอากาศเกิดความล้มเหลว

ในมุมมองของเรา การปรับตัวต่อสภาพอากาศกำลังกลายเป็นหัวข้อสำคัญในห้องประชุมควบคู่ไปกับการบรรเทาผลกระทบจากสภาพอากาศ ทั้งสองประเด็นนี้มีความเชื่อมโยงกัน หากอุณหภูมิสูงขึ้นเร็วกว่าค่าพื้นฐาน 1.5 องศาที่บริษัทต่างๆ ใช้ ความสำคัญของการปรับตัวต่อสภาพอากาศก็จะเพิ่มมากขึ้น ในสถานการณ์เช่นนี้ ผู้นำองค์กรต้องมุ่งเน้นที่การปรับธุรกิจให้เข้ากับอุณหภูมิที่สูงขึ้นและความเสียหายที่เกิดจากสภาพอากาศที่รุนแรง เช่น ภัยแล้ง น้ำท่วม ไฟป่า พายุเฮอริเคน และพายุลูกเห็บ ความเสี่ยงจากน้ำท่วมที่เพิ่มขึ้นสำหรับอุตสาหกรรมสิ่งทอในบังกลาเทศ (และห่วงโซ่อุปทานแฟชั่นระดับโลก) ภัยคุกคามจากภัยแล้งและการกลายเป็นทะเลทรายต่อภาคเกษตรกรรมในประเทศแถบเมดิเตอร์เรเนียน และความเสียหายและความสูญเสียสำหรับภาคที่อยู่อาศัยและอสังหาริมทรัพย์จากพายุเฮอริเคนที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งและรุนแรงมากขึ้นในสหรัฐอเมริกา ล้วนเน้นย้ำถึงประเด็นนี้

ต่อไปนี้เป็นสองวิธีหลักที่เราเชื่อว่าการปรับตัวต่อสภาพอากาศจะกลายเป็นเรื่องสำคัญในห้องประชุม:

กลยุทธ์และการจัดการความเสี่ยง

ผู้นำองค์กรจำเป็นต้องบูรณาการการปรับตัวต่อสภาพอากาศเข้ากับกลยุทธ์ทางธุรกิจมากขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าองค์กรของตนพร้อมที่จะรับมือกับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ จุดเน้นจะแตกต่างกันไปตามบทบาท ซีอีโอจะให้ความสำคัญกับการปรับตัวต่อสภาพอากาศควบคู่ไปกับการเติบโตของธุรกิจและการลดการปล่อยคาร์บอน โดยนำไปรวมไว้ในกลยุทธ์ทางธุรกิจโดยรวม ซีเอฟโอจะเน้นที่การปกป้องสุขภาพทางการเงินของบริษัทและสินทรัพย์การผลิตจากเหตุการณ์สภาพอากาศ ซีอาร์โอจะมีบทบาทสำคัญในการประเมินความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับสภาพอากาศในภูมิภาคต่างๆ และสถานที่ผลิต ซีโอโอและหัวหน้าหน่วยธุรกิจจะระบุและนำโอกาสทางธุรกิจที่เกิดจากการปรับตัวต่อสภาพอากาศไปปฏิบัติ ในที่สุด ผู้นำฝ่ายทรัพยากรบุคคลจะเน้นที่วิธีการปรับปรุงความเป็นอยู่และความปลอดภัยของพนักงาน เช่น การปรับเวลาทำงานในช่วงที่อากาศร้อนจัด

การจัดการห่วงโซ่อุปทาน

บทเรียนสำคัญประการหนึ่งจากวิกฤตโควิด-19 ก็คือ เหตุการณ์ภายนอกอาจส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อธุรกิจของคุณ เหตุการณ์ดังกล่าวก็ใช้ได้กับเหตุการณ์ด้านสภาพอากาศเช่นกัน โดยหากพืชผลเสียหายในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง อาจส่งผลกระทบร้ายแรงต่อผู้ผลิตอาหารทั่วโลก ดังนั้น การปรับตัวต่อสภาพอากาศจึงต้องอาศัยมุมมองของ ห่วงโซ่อุปทานและการค้า เพื่อให้แน่ใจว่าธุรกิจของคุณยังคงมีความยืดหยุ่น

การเปลี่ยนแปลงระบบ: จากกิจกรรมสร้างความเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมสู่การเปลี่ยนแปลงกฎกติกาของเกม

ในที่สุด เราเชื่อว่าหัวข้อของการเปลี่ยนแปลงระบบจะเข้ามามีบทบาทในการประชุม เนื่องจากภาคเอกชนต้องพิจารณาอย่างเป็นระบบเกี่ยวกับการลดการปล่อยคาร์บอน หากระบบปัจจุบันก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่ยั่งยืน ผู้นำจะต้องเปลี่ยนกฎของเกม ไม่ใช่แค่ผู้เล่น (บริษัทของพวกเขา) เท่านั้น

ด้านล่างนี้ เราได้สรุปความคาดหวังสามอันดับแรกของเราเกี่ยวกับวิธีการที่การคิดเชิงเปลี่ยนแปลงเชิงระบบจะเข้าสู่ห้องประชุม:

การดำเนินการร่วมมือและการสนับสนุน

ผู้นำด้านความยั่งยืนตระหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าพวกเขาไม่สามารถบรรลุเป้าหมายสุทธิเป็นศูนย์ได้หากทำเพียงลำพัง การบรรลุเป้าหมาย เช่น เหล็กสีเขียว พลาสติก ซีเมนต์ หรือการขนส่ง ต้องมีตลาดที่เฟื่องฟูสำหรับไฮโดรเจนสีเขียว การจับและกักเก็บคาร์บอนที่มีประสิทธิภาพ และโครงข่ายไฟฟ้าที่แข็งแกร่งสำหรับพลังงานหมุนเวียน เป้าหมายเหล่านี้สามารถบรรลุได้อย่างมีประสิทธิผลและประสิทธิภาพผ่านการดำเนินการร่วมกันและประสานงานจากบริษัท รัฐบาล อุตสาหกรรม นักการเงิน องค์กรพัฒนาเอกชน และสถาบันความรู้เท่านั้น

เราเชื่อว่าผู้นำองค์กรจะต้องใช้อิทธิพลของตนให้เกินขอบเขตของการดำเนินงานของตนเองมากขึ้น พวกเขาควรสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงระบบที่จำเป็นจากทุกภาคส่วน รวมถึงรัฐบาลและภาคการเงิน หากกฎของเกมมีความยั่งยืนมากขึ้น ผลลัพธ์ที่ต้องการก็จะตามมาเอง

โซลูชันที่อิงตามธรรมชาติ

นอกเหนือจากการปล่อยคาร์บอนแล้ว บริษัทต่างๆ ก็เริ่มที่จะแก้ไขปัญหาต่างๆ เช่น การสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ มลพิษจากพลาสติก และมลพิษทางน้ำ เป็นเรื่องที่น่าสนใจที่พบว่าผู้นำองค์กรต่างๆ เข้าร่วมการประชุมสุดยอดความหลากหลายทางชีวภาพของสหประชาชาติที่จัดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ในโคลอมเบียมากกว่าปีที่แล้ว ซึ่งตรงกันข้ามกับการประชุมสุดยอดด้านการปล่อยมลพิษในปีนี้ที่บากู

การนำแนวทางแก้ปัญหาตามธรรมชาติมาใช้สามารถสอดคล้องกับเป้าหมายการลด CO2 และสร้างแนวทางแบบองค์รวมเพื่อความยั่งยืน ตัวอย่างเช่น ลองนึกถึงระดับน้ำใต้ดินที่เพิ่มขึ้นในพื้นที่พรุหรือพื้นที่เกษตรกรรม ซึ่งช่วยลดการปล่อย CO2 จากการใช้ที่ดินและเพิ่มความหลากหลายทางชีวภาพโดยทั่วไป การแก้ไขปัญหาสังคมที่ซับซ้อนเหล่านี้จะให้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเมื่อผู้มีอำนาจตัดสินใจในองค์กรใช้มุมมองเชิงระบบแทนที่จะคิดภายในขอบเขตของบริษัทของตนเอง

การกำหนดราคาคาร์บอน

ในฐานะนักเศรษฐศาสตร์ เราสนับสนุนการกำหนดราคาคาร์บอนในฐานะเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผลในการเพิ่มความสามารถในการทำกำไรทางการเงินของโซลูชันเทคโนโลยีสะอาดและลดการปล่อยมลพิษ COP29 คาดว่าจะช่วยเสริมสร้างกรอบการทำงานสำหรับตลาดคาร์บอนแบบสมัครใจระหว่างประเทศ โดยแก้ไขอุปสรรคที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในประวัติศาสตร์ COP โดยจัดทำรายละเอียดเพื่อการรายงานที่แม่นยำและการนับการปล่อยมลพิษซ้ำ การพัฒนานี้ทำให้ผู้นำองค์กรสามารถนำกลยุทธ์การชดเชยคาร์บอนมาใช้กับแผนการลดการปล่อยคาร์บอนได้ ตัวอย่างเช่น CORSIA ซึ่งเป็นโครงการคาร์บอนตามกลไกตลาดระดับโลกที่พัฒนาโดยองค์การการบินพลเรือนระหว่างประเทศ (ICAO) แก้ไขปัญหาการปล่อย CO2 จากการบินระหว่างประเทศผ่านการซื้อขายเครดิตคาร์บอน ในทำนองเดียวกัน กรอบการทำงานขององค์การการเดินเรือระหว่างประเทศ (IMO) อนุญาตให้ผู้ส่งสินค้าสามารถซื้อเครดิตคาร์บอนเพื่อชดเชยการปล่อยมลพิษในการขนส่งทางเรือระยะไกล แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นตัวอย่างของความคิดริเริ่มของภาคส่วน แต่หน่วยงานใดๆ ในภาคส่วนใดๆ ก็สามารถใช้การชดเชยคาร์บอนเพื่อ "ลด" การปล่อยคาร์บอนได้

อย่างไรก็ตาม เราชอบตลาดคาร์บอนบังคับ เช่น EU ETS หรือบริษัทที่คำนวณโดยใช้ราคาคาร์บอนภายในสมมติที่มีขนาดใกล้เคียงกันเมื่อทำการตัดสินใจลงทุน มากกว่าตลาดคาร์บอนแบบสมัครใจ เนื่องจากราคาในตลาดแบบสมัครใจนั้นโดยทั่วไปแล้วต่ำเกินไปที่จะสะท้อนต้นทุนที่แท้จริงของการลดคาร์บอน

กล่าวได้ว่า COP29 มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการเสริมสร้างความน่าเชื่อถือของตลาดคาร์บอนแบบสมัครใจ โดยมอบเครื่องมือให้กับผู้นำองค์กรในการชดเชยการปล่อยก๊าซที่ไม่สามารถลดได้ด้วยวิธีอื่น เราเชื่อว่าสิ่งสำคัญที่สุดควรเป็นการลดการปล่อยก๊าซของตัวเองให้ได้มากที่สุด โดยการชดเชยควรสงวนไว้สำหรับการลดที่ท้าทายที่สุด

ความจริงแล้ว เราไม่เชื่อว่า COP29 จะสร้างหลักชัยสำคัญใดๆ ในด้านนโยบายด้านสภาพอากาศได้ แต่เราคิดว่าจะช่วยปูทางไปสู่ความก้าวหน้าที่สำคัญยิ่งขึ้นใน COP30

อย่างไรก็ตาม ผู้นำองค์กรไม่ควรประเมินผลกระทบที่เกิดขึ้นต่ำเกินไปหรือชะลอการดำเนินการ COP29 ยังคงกำหนดวาระการจัดการ โดยเฉพาะในด้านต่างๆ เช่น ความรับผิดชอบขององค์กร การปรับตัวต่อสภาพอากาศ และการเปลี่ยนแปลงระบบ

แม้ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ท้าทาย เราก็คิดว่าผู้นำองค์กรที่เป็นผู้บุกเบิกด้านความยั่งยืนควรสามารถนำผลลัพธ์จากบากูไปสู่การหารือเชิงกลยุทธ์และการดำเนินการที่เป็นรูปธรรมได้